Odpowiadając na pismo z dnia 20 kwietnia 2010 roku pragnę poinformować, iż zgodnie z pkt. 15 skargi upoważniam Komisję do ujawniania mojej tożsamości w kontaktach z władzami Państwa Członkowskiego, przeciwko któremu skierowana jest skarga, a ponadto upoważniam Komisję do ujawniania treści mojej korespondencji kierowanej do niej.

Ponadto pragnę podkreślić, że skorzystanie przeze mnie z krajowego środka odwoławczego w postaci wniesienia powództwa do sądu krajowego z tytułu poniesionej przeze mnie szkody jest z góry skazane na niepowodzenie, ponieważ przyczyna (wymieniona w skardze) odbyła się zgodnie z obowiązującym w kraju prawem - art. 6 pkt. 3a Ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z póź.zm.) - które niestety nie uwzględnia unormowania wspólnotowego dotyczącego “odbiorcy wrażliwego”.

Prawo krajowe nie definiuje jeszcze pojęcia “odbiorca wrażliwy” (wbrew zaleceniom wskazanym w Dyrektywach Parlamentu Europejskiego) powodując, że taki odbiorca jest bezbronny wobec prawa krajowego, a ponadto jest narażony na utratę dodatkowych praw, jak prawo do życia, korzystania z środków masowego informowania i dostępu do internetu.

Odbiorca wrażliwy, zdefiniowany w unormowaniu wspólnotowym, a nie ujęty w prawodawstwie krajowym, nie posiada krajowej podmiotowości. Jest traktowany marginalnie i nie ma żadnych praw. Nie może skorzystać z krajowego środka odwoławczego, co jest sprzeczne z podstawowymi prawami człowieka zagwarantowanymi w Unii Europejskiej.

Gdyby prawodawstwo krajowe uwzględniało zalecenia zawarte w Dyrektywach Parlamentu Europejskiego, dotyczące “odbiory wrażliwego”, wówczas mógłby on skorzystać z prawa dochodzenia poniesionych szkód na drodze sądowej.

Szczegółowe odniesienie się do wyższej wymienionej sprawy zawarłem już w mojej skardze z dnia 2 marca 2010 roku.

Z poważaniem 

mgr inż. Waldemar Wietrzykowski