IMPORTANT:

UWAGA:

Sexe: masculin / féminin Sex: male / female Płeć: mężczyzna/kobieta

5. Date et lieu de naissance: ************
   Date and place of birth / Data i miejsce urodzenia

6. Domicile: ********************************
   Permanent address / Stały adres zamieszkania

7. Tel. N° / Numer telefonu: **********

8. Adresse actuelle (si différente de 6.): jak wyżej (as above)
   Present address (if different from 6.) / Aktualny adres (jeśli inny niż podany w pkt. 6)

9. Nom et prénom du / de la représentant(e) : nie dotyczy(not applicable)
   Name of representative / Imię i nazwisko reprezentanta / reprezentantki

10. Profession du / de la représentant(e): nie dotyczy (not applicable)
    Occupation of representative / Zawód reprezentanta / reprezentantki

11. Adresse du / de la représentant(e): nie dotyczy (not applicable)
    Address of representative / Adres reprezentanta / reprezentantki

12. Tel. N° / Numer telefonu: nie dotyczy      Fax N° / Numer faksu: nie dotyczy

13. (Indiquer ci-apres le nom de l’Etat / des Etats contre le(s) quel(s) la requete est dirigée):
(Fill in the name of the State(s) against which the application is directed)
(Należy podać nazwę Państwa / Państw, przeciwko któremu / którym skierowana jest skarga)

II. EXPOSÉ DES FAITS
STATEMENT OF THE FACTS
OŚWIADCZENIE DOTYCZĄCE STANU FAKTYCZNEGO

14.

W dniu 20 lipca 1987 r. powód ukończył studia dzienne na Politechnice Wrocławskiej z oceną dobrą uzyskując tytuł magistra inżyniera elektroniki. 

Powód posiadał bardzo dobre referencje z zakładów pracy, w których dotychczas pracował. Podkreślano dużą fachowość powoda i rzetelność jego pracy. 

Sumienna praca i zdobywane doświadczenia zawodowe powoda gwarantowały mu doskonałą karierę zawodową.

W dniu 01 września 1998 r. w drodze konkursu powód otrzymał pracę w Urzędzie Miejskim Wrocławia na stanowisku specjalisty – programisty w Miejskim Ośrodku Informatyki. 

W roku 22 marca1999 ukończył kurs aplikacji samorządowych. 

W latach 1999 i 2000 był nagradzany przez Prezydenta Wrocławia za prace programistyczne i wkład w informatyzację Urzędu. 

Był pracownikiem sumiennym i cenionym przez przełożonych i użytkowników jego programów komputerowych. 

W roku 1999 powód otrzymał stałe zadanie modernizacji, rozwoju i opieki nad elektronicznym systemem rejestracji obiegu korespondencji w Urzędzie Miejskim Wrocławia. Jest autorem pakietu programów o nazwie “PismaSQL” do zintegrowanej rejestracji obiegu korespondencji we wszystkich wydziałach i biurach Urzędu, który obsługuje Urząd Miejski Wrocławia do tej pory.

Od roku 2001 rozpoczęły się nieprawidłowości w informatyzacji Urzędu Miejskiego Wrocławia, związane z rozdziałem środków publicznych. Przykładem tego jest pierwsza rozprawa sądowa we Wrocławiu - sygn. akt: III k 197/ 08, jaka się odbyła 2 października 2008 r. i kolejne, w sprawie nieprawidłowości w wydatkach na informatyzację Urzędu Miejskiego Wrocławia, art. 296 § 3 k.k. i inne, z oskarżenia Prokuratury Okręgowej w Zielonej Górze. Efektem tych nieprawidłowości, w latach 2004 do 2006, było łamanie praw pracowniczych na Wydziale Informatyki (dawniej Miejski Ośrodek Informatyki).

Łamanie praw pracowniczych na Wydziale Informatyki Urzędu Miejskiego Wrocławia, przerodziło się w przypadku powoda w ciągłą presję ze strony przełożonych. Główną przyczyną tego był temat pracy powoda. Podobny system, który opracował powód, wdrożył, a następnie rozwijał (elektroniczny system obiegu korespondencji), Urząd Miejski postanowił nabyć w drodze przetargu. Nie wtajemniczano jednak powoda w plany Zarządu, a pracę powoda i jego samego postanowiono wyeliminować. System Powoda doskonale realizował swoje funkcje. Do tej pory nie znalazł swojego godnego odpowiednika i nadal pracuje, dlatego z nim walczono. 

Presja ta polegała na wyznaczaniu terminów prac niemożliwych do wykonania, ciągłym karaniu obniżką pensji i nie przyznawaniem dodatków służbowych, które poprzednio otrzymywał, wykazywaniu stałego niezadowolenia z pracy, nie posyłaniu na szkolenia, stałym podejrzewaniu o różne przewinienia, których powód się nie dopuścił. Doprowadziło to do szybkiej izolacji powoda z grupy pracowników. Ta presja po pewnym czasie przerodziła się w typowy mobbing.

Pismem z dnia 14.06.2005 r. powód wnioskował o rozpatrzenie jego sprawy przez Komisję Antymobbingową. Zgodnie z Zarządzeniem Nr 19/05 Prezydenta Wrocławia z dnia 2 maja 2006 r. w sprawie polityki antymobbingowej w Urzędzie Miejskim Wrocławia w dniu 21.06.2005 r., została powołana komisja antymobbingowa, która rozpoczęła prace od dnia 23.06.2005 r. Zadaniem komisji było zapoznanie się z dokumentacją przedstawioną przez powoda, jego opiniami i innych pracowników.

W dniu 30.09.2005 r. Komisja Antymobbingowa zakończyła prace, a w dniu 3.10.2005 r. został sporządzony protokół z prac komisji antymobbingowej. W protokole komisja nie podzieliła zarzutów powoda dotyczących mobbingu. Jednakże na stronie 6 protokołu (nie przesłanej Sądowi I instancji przez stronę pozwaną) komisja zauważyła nieprawidłowości ze strony przełożonych powoda, polegające na niewłaściwej organizacji pracy w zespole powoda, braku efektywnej komunikacji między przełożonym i pracownikiem z winy przełożonych, braku cyklicznych spotkań pracowników z kierownikiem, na których wyjaśnione byłyby pilne sprawy Wydziału, braku dostatecznej ilości szkoleń dotyczących wdrażania nowych technologii, zmniejszonej motywacji pracowników wynikającej z niejasności i zbyt małej wiedzy na temat tego, co dzieje się dalej z programami, które pracownicy stworzyli.

Prace komisji antymobbingowej nie poprawiły sytuacji powoda w miejscu jego pracy. Ponadto w dniu sporządzenia protokołu z prac komisji antymobbingowej tj. w dniu 03.10.2005 r., na specjalnie zwołanym przez dyrektora powoda spotkaniu z członkami niedawnej komisji antymobbingowej (komisja zakończyła prace w dniu 30.09.2005 r.), powodowi udzielono kary upomnienia za nieprzestrzeganie ustalonej organizacji, porządku i brak terminowości w procesie pracy. W dniu 06.10.2005 r. powód otrzymał karę upomnienia na piśmie.

Pismem z dnia 06.10.2005 r. powód wniósł do Prezydenta Wrocławia sprzeciw od udzielonej kary upomnienia. W odpowiedzi na pismo powoda pismem z 21.10.2005 r. sprzeciw został odrzucony. W dniu 09.11.2005 r. powód wniósł do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, 50-950 Wrocław, ul. Podwale 30 - (sygn. akt. IV 2P 1875 / 05) pozew z dnia 24.10.2005 r. o uchylenie kary upomnienia.

W trakcie postępowania Sądowego presja na powoda tak wzrosła (był już punktem ataku, nie tylko dyrektora powoda, ale również Władz Miasta, bo przeciwko tym Władzom pozew był skierowany), że nie mogąc już tego znieść i nie mając już innego sposobu od uwolnienia się od ciągłej i uporczywej presji, w dniu 06.01.2006 r., powód wypowiedział umowę o pracę.

W dniu 19.01.2006 r. powód, po prośbach kierownika i przemyśleniu całej sprawy, wniósł o wycofanie wypowiedzenia z dnia 06.01.2006 r., które zostało poparte przez bezpośredniego przełożonego powoda, ale odrzucone przez Władze Miasta.

Wyrokiem z dnia 27.02.2006 r., Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, 50-950 Wrocław, ul. Podwale 30 - (sygn. akt. IV 2P 1875 / 05), w wyniku procesu sądowego trwającego od listopada 2005 r. do 27.02.2006 r., po zapoznaniu się z licznymi dokumentami dowodowymi i zeznaniami świadków, uchylił upomnienie, jako nie zasadne i pozbawione wszelkich podstaw do zarzucanej winy, a przy ogłaszaniu wyroku Sąd wyraził podziw dla powoda za ogrom pracy, jaki włożył dla pozwanego oraz oczyścił go całkowicie z wszelkiej winy. Przy ogłaszaniu wyroku był obecny pełnomocnik strony pozwanej. 

28.02.2006; Pismo do Prezydenta Wrocławia 

W dniu 28.02.2006 r., powód złożył na ręce Prezydenta Wrocławia pismo z dnia 27.02.2006 r. o przywrócenie do pracy z wyjaśnieniami dotyczącymi powodów wypowiedzenia umowy o pracę, a następnie cofnięcia tego wypowiedzenia. Powód napisał, iż wypowiedzenie umowy o pracę podjął w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji, spowodowanym doprowadzeniem powoda do skrajnej wytrzymałości, trwającym prawie rok upokarzaniem, karaniem, krytykowaniem jego pracy i obarczaniem winą za nie popełnione przewinienia w procesie realizacji prac. Ponadto napisał, iż Sąd rozpatrujący sprawę nałożonej na powoda kary upomnienia, przy orzekaniu wyroku uchylił upomnienie, jako nie zasadne i pozbawione wszelkich podstaw do zarzucanej powodowi winy oraz odrzucił wszelkie oskarżenia dotyczące powoda, a także wyraził słowa podziwu i uznania dla ogromu pracy, jaką powód włożył przy realizacji programu do obsługi rejestracji korespondencji dla Urzędu Miejskiego Wrocławia. Powód zwrócił się też do Prezydenta Wrocławia o pomoc w sprawie przywrócenia mu prawidłowego stosunku pracy w Urzędzie Miejskim Wrocławia. 

28.02.2006; Wniosek do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział IV Pracy o odpis wyroku z dnia 27.02.2006 r. i uzasadnienie wyroku. 

Po usłyszeniu przez powoda pozytywnego dla siebie wyroku z dnia 27.02.2006 r. i jego słownego uzasadnienia, powód zwrócił się do Sądu o uzasadnienie tego wyroku na piśmie. W uzasadnieniu wniosku do Sądu powód napisał, że celem tego wniosku jest ubieganie się o ponowne przywrócenie do pracy po uprzednim złożeniu przez niego wypowiedzenia w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji. 

Zmiana uzasadnienia wyroku sądu 

Bardzo duże było zaskoczenie powoda, kiedy zamiast uzasadnienia wyroku oczyszczającego go całkowicie z winy i podkreślającego jego duży wkład pracy, jaki był ogłoszony w dniu 27.02.2006 r., pisemne uzasadnienie stanowiło, że jedynym powodem uchylenia kary upomnienia, było niedopełnienie kwestii formalnych przez Pozwanego przy sporządzeniu kary upomnienia. 

Stało się ono orężem do walki z pozwanym, zarówno w pracy u pozwanego, jak i później wykorzystano je w uzasadnieniach wyroków Sądów I i II instancji o odszkodowanie za nieprzeciwdziałanie mobbingowi przez Pozwanego.

W dniu 10.03.2006 r. zadzwonił do pozwanego dyrektor Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miejskiego Wrocławia i poprosił o spotkanie. Na spotkaniu zaproponował Pozwanemu stałą pracę w Wydziale Bezpieczeństwa Urzędu Miejskiego Wrocławia oraz przekazał, że jest to decyzja uzgodniona z władzami Urzędu. Oznaczało to dla powoda zakończenie jego kłopotów, jakie miał w Wydziale Informatyki. 

Zgodnie z umową, w dniu 22.03.2006 r. powód złożył podanie o przyjęcie do pracy w drodze przeniesienia z Wydziału Informatyki do Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego. Podanie to zostało przyjęte pozytywnie przez tamtejszego Dyrektora. W podaniu został ustalony dzień rozpoczęcia pracy powoda w nowym wydziale tj. 27.03.2006 r. 

Od dnia 27.03.2006 r. powód rozpoczął pracę w nowym wydziale. 

Po czterech dniach pracy w Wydziale Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego, w dniu 30.03.2006 r., powód został oskarżony przez tegoż dyrektora i władze miasta, że samowolnie opuścił swoje poprzednie stanowisko pracy i teraz poniesie zasłużoną karę. Zatrudnienie powoda w nowym wydziale i jego tam praca zostały potraktowane jako jego samowolna, niedopuszczalna i nie wiążąca decyzja.

W dniu oskarżenia powoda o ten czyn przez władze miejskie, powód poczuł się bardzo źle i bezzwłocznie w tym samym dniu udał się do lekarza. Otrzymał zwolnienie lekarskie, na którym przebywał do 2.05.2006 r. 

Przebywając w domu na zwolnieniu lekarskim powód w dniu 04.04.2006 r. otrzymał z Urzędu Miejskiego Wrocławia pismo z dnia 30.03.2006 r. (jest to dzień oskarżenia go o porzucenie stanowiska pracy), oskarżające powoda o samowolne opuszczenie stanowiska pracy i oświadczające, że do czasu ustania stosunku pracy z Urzędem Miejskim, tj. do 30.04.2006 r. powód ma pozostać do dyspozycji poprzedniego dyrektora. Do pisma została dołączona karta obiegowa. 

W dniu otrzymania pisma z Urzędu Miejskiego Wrocławia z dnia 30.03.2006 r., pismo to przeczytał również Tato pozwanego (był prawnikiem), poczuł się źle i w tym samym dniu tj.04.04.2006 r. zmarł na zawał serca.

W dniu 06.04.2006 r. powód złożył na ręce Prezydenta Wrocławia skargę z dnia 04.04.2006 r. na niedopuszczalne działanie władz Urzędu Miejskiego Wrocławia, w wyniku których powód został nikczemnie potraktowany, a efektem dodatkowym tego była śmierć jego Taty. Opisał w szczegółach całą sytuację.

W odpowiedzi na tą skargę otrzymał następujące wyjaśnienie, cytuję: “Wymienione w skardze osoby nie czują się w żadnym stopniu winne śmierci ojca Waldemara Wietrzykowskiego. Nie widzimy też żadnych podstaw do przeprosin”.

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 30.03.2006 r. do 02.05.2006 r. W dniu 30.04.2006 r. ustał stosunek pracy z Urzędem Miejskim Wrocławia (tak, jak to zostało ustalone w piśmie z dnia 30.03.2006 r.).

W dniu 15.05.2006 r. powód otrzymał pismo od Prezydenta Wrocławia z dnia 4.05.2006 r, znak pisma BPR.DA.0717-01/14/06, czyli pięć dni po ustaniu stosunku pracy, w którym Prezydent Wrocławia napisał, cytuję:

Innymi słowy, to choroba powoda przeszkodziła w pozytywnym załatwieniu sprawy powoda przez władze Urzędu Miejskiego Wrocławia.

Później w postępowaniu Sądowym, dyrektor Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miejskiego Wrocławia, nie znając treści pisma Prezydenta Wrocławia z dnia 04.05.2006 r., pod przysięgą zeznawał, że nic nie wiedział, aby powód miał pracować w jego Wydziale i że sam powód wpisywał się na listę obecności, podczas czterech dni pracy na Wydziale Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego.

**********

W dniu 12 maja 2006 r. powód złożył do Sąd Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, 50-950 Wrocław, ul. Podwale 30 - (sygn. akt. IV 2P 333/06) pozew z 23 kwietnia 2006 r. o odszkodowanie z tytułu nie przeciwdziałania stosowaniu mobbingu w pracy oraz o powrót do pracy.

W postępowaniu sądowym wszczętym pozwem z dnia 23.04.2006 r., prowadzonym w Sądzie Rejonowych dla Wrocławia-Śródmieścia, niestety doszło do nieprawidłowości związanych ze stronnością Sądu, trzymającego stronę silniejszego Urzędu Miejskiego Wrocławia, reprezentowanego przez profesjonalnych prawników.

1. Strona pozwana nie złożyła odpowiedzi na Pozew w wyznaczonym terminie, czym spowodowała błąd formalny pisma procesowego. Dodać należy, że mogła złożyć wniosek o przywrócenie terminu i po uwzględnieniu tego wniosku przez Sąd i wyznaczeniu nowego terminu, złożyć odpowiedź w nowym terminie.

2. Strona pozwana nie tylko uchybiła wyznaczonemu terminowi, ale nie przygotowała odpowiedzi nawet na pierwszą rozprawę sądową, jaka się odbyła w czerwcu 2006 r. Sąd z tego tytułu nie mógł prowadzić rozprawy nie znając odpowiedzi strony pozwanej na pozew powoda. Na pierwszej rozprawie Sąd wyraził pogląd, że strona pozwana miała wystarczająco dużo czasu na przygotowanie tej odpowiedzi. Pełnomocnik strony pozwanej wykazywał oznaki wielkiego zdenerwowania, bo był niepewny decyzji Sądu w powyższej sprawie. Powód będąc świadkiem silnej perswazji, jaką pełnomocnik pozwanego wywierał na Sąd, wnioskował, aby Sąd udzielił upomnienia pełnomocnikowi strony pozwanej, bo w ten sposób nie można prowadzić postępowania.

3. Pełnomocnik strony pozwanej na pierwszej rozprawie, podpierając się wpływami strony pozwanej, wywarł nacisk na Sąd, aby ten nie czynił skutków prawnych z uchybienia terminowi. Nacisk ten był skuteczny i pomimo ewidentnego błędu formalnego strony pozwanej nie przerwało to biegu postępowania, przesądzając już o jednostronnym toku postępowania, odbywającego się od tej chwili po linii strony pozwanej. Rozprawa sądowa z powodu winy formalnej strony pozwanej została odroczona na następny termin.

4. Od momentu skutecznego nacisku pełnomocnika strony pozwanej na Sąd, postępowanie odbywało się już dalej jednostronnie bez uwzględnienia praw i argumentacji powoda. Pełnomocnik strony pozwanej wykazywał już większe opanowanie niż na pierwszej rozprawie czując możliwość sterowania biegiem postępowania po swojej myśli.

5. Pełnomocnik strony pozwanej przyjął taktykę zaprzeczania wszystkiemu co wyrażał powód w pozwie i pismach procesowych (nawet nie troszcząc się o podparcie swoich tez stosownymi dowodami). Powód wskazał Sądowi, że utrudnia to mu prowadzenie postępowania, a także, że wpływa na obniżenie jakości i efektywności postępowania. Pełnomocnik strony pozwanej nie zmienił jednak swojej taktyki do końca postępowania sądowego i doprowadziło to do, zaprzeczania przez stronę pozwaną wcześniej wyrażonym przez siebie poglądom w sprawie. Powód wskazał Sądowi w swoich pismach procesowych ewidentne tego przykłady.

6. Powód na początku postępowania został przez Sąd pouczony pismem, że tezy postawione w pismach procesowych przez stronę pozwaną, do których powód się nie odniesie, będą uznane za prawdziwe. Takie postawienie sprawy doprowadziło do bardzo szybkiego przyrostu dokumentów procesowych (poprzez zaprzeczanie wszystkiemu strony pozwanej i odpieranie tych zaprzeczeń przez powoda), że od kwietnia 2006 r. do lutego 2007 r. (prawie rok) zamknęło się to ilością: 7 pism procesowych strony pozwanej (41 stron i 24 załączniki [obojętne dla sprawy]) i 15 pism procesowych powoda (269 stron i 231 załączniki oraz dodatkowo 559 stron istotnych dla sprawy załączników dołączonych do pisma z 21 grudnia 2006 r., które pozostało bez odpowiedzi strony Pozwanej). Wpłynęło to też na obszerność apelacji, w związku z dużym materiałem procesowym. Powód wiele razy wnioskował o zakończenie postępowania, w związku z dość pokaźnym już materiałem dowodowym w sprawie i nie wnoszeniem żadnych nowych argumentów przez stronę pozwaną, jednak bezskutecznie. Istotne fakty w sprawie przedstawione przez powoda po pewnym czasie zostały przykryte dużą ilością materiałów procesowych, aż w końcu w ogóle nie były przez Sąd uwzględnione, tylko były wzięte pod uwagę same nieprawdziwe zaprzeczenia strony pozwanej, nie poparte żadnymi dowodami, oddalone już przez powoda w jego pismach procesowych. Naraziło to powoda na bardzo dużą i zbyteczną pracę na ciągłe oddalanie tych samych zaprzeczeń strony pozwanej, nie popartych żadnymi dowodami (nieraz powód musiał czynić to kilka razy z rzędu) w trybie (że tezy, do których się powód nie odniesie, miały być uznane przez Sąd, jako prawdziwe).

7. W początkowym okresie postępowania powód otrzymywał krótkie terminy (tygodniowe) na przygotowanie odpowiedzi na pisma procesowe strony pozwanej, w trybie (tezy strony pozwanej, do których powód się nie odniesie, miały być uznawane przez Sąd, jako prawdziwe), z prawnymi skutkami nie dotrzymania terminu. Należy przypomnieć, że strona pozwana nie dotrzymała najważniejszego terminu, odpowiedzi na pozew powoda, i żadnych skutków prawnych z tego tytułu nie było. Naraziło to powoda na pracę ponad siły, aby dotrzymać terminom i udzielić rzeczowej odpowiedzi wraz ze stosownymi argumentami i dowodami, czego nie robiła strona pozwana. Odpowiedzi strony poznanej powód otrzymywał bardzo często na sali rozpraw.

8. Kluczowi świadkowie powoda, jakich powód wezwał w swoim pierwszym piśmie procesowym z dnia 21.07.2006 r. zostali przesłuchani dopiero w dniu powzięcia przez Sąd decyzji o zakończeniu całego postępowania i powód nie mógł się do nich już odnieść w swoich pismach procesowych, ani podjąć ich analizy w celu dokładniejszego ich rozpoznania. Sąd I i II instancji w uzasadnieniach swoich wyroków często nawiązywał do tych zeznań, jako kluczowych w sprawie, lecz traktował je bardzo wybiórczo i jednostronne.

9. Sąd oceniał występowanie zjawiska mobbingu w miejscu pracy powoda po wystąpieniu słowa “mobbing” w zeznaniach świadków. Jeżeli świadek nie wypowiedział słowa “mobbing”, to zjawiska mobbingu nie było – tak zjawisko mobbingu było rozpoznawane w uzasadnieniu wyroku. Zostało to też przedstawione w uzasadnieniu wyroku II Instancji. Innymi słowy ekspertem w dziedzinie występowania zjawiska mobbingu był świadek.

10. Nie zaprotokołowano nawet ekspresji wypowiedzi świadków powoda (potraktowanych podobnie jak on przez pozwanego), nie mogących ukryć podczas zeznania swoich dużych emocji, żalu i łez. W dniu zeznań tych świadków postępowanie zostało zakończone bez uwzględnienia stanowiska stron do tych zeznań, a w uzasadnieniu Sądu I i II Instancji zostało przyjęte, że świadkowie byli traktowani należycie przez pozwanego.

11. Jeden ze świadków powoda został pouczony przez Sąd, aby nie pokazywał swoich dowodów, jakie zgromadził do tej sprawy. Został pouczony, że mógł je złożyć sam w sądzie we własnej sprawie.

12. Świadkom wezwanym na rozprawę, powód nie mógł zadawać swobodnie pytań. W niektórych przypadkach odbierano mu nawet prawo do tego, kiedy zeznania świadków zaczynały przedstawiać powoda w innym świetle, niż to przedstawiała strona pozwana.

13. Sąd nie rozpoznał bezpośrednich zeznań świadków, którzy byli przesłuchani w postępowaniu Komisji Antymobbingowej, nagranych na płytę CD, tylko opierał się na stronniczym i dodatkowo zmanipulowanym przez stronę pozwaną raporcie z prac komisji wykonanym u pozwanego (co druga strona dostarczona do Sądu). Płytę CD z nagraniami Sąd i powód otrzymali od strony pozwanej dopiero po usilnych, długich staraniach i kolejnych wnioskach powoda pod koniec postępowania. Powód potrudził się i przesłuchał tą płytę (wiele godzin nagrań), dokonał jej szczegółowej analizy i przesłał do Sądu, jako bardzo kluczowy materiał decydujący o wyniku postępowania. Nie wzięto tego jednak pod uwagę, nie odniesiono się do pisma procesowego powoda w tej sprawie, a kierowano się nadal stronniczym, bo zmanipulowanym wnioskiem komisji antymobbingowej wykonanym u pozwanego.

14. Strona pozwana nie odpowiedziała na pisma procesowe powoda z dnia 31 października 2006 r., z dnia 23 grudnia 2006 r. i z dnia 14 stycznia 2006 r., mające szczególnie istotny wpływ na wynik postępowania sądowego. W ten sposób strona pozwana nie odniosła się do istotnych spraw tam poruszonych, decydujących o wyniku postępowania, i w ten sposób nie zaprzeczyła ani faktom, ani argumentom tam podniesionym przez powoda. Nie znalazło to jednak oddźwięku w uzasadnieniach wyroków Sądu I i II instancji. Powód podnosił brak odpowiedzi i odniesienia się strony pozwanej na te pisma (w swoich pismach procesowych), lecz pozostawało to bez żadnego echa.

15. Powód wnioskował w pismach procesowych o dostarczenie przez stronę pozwaną istotnych dokumentów dotyczących powoda pozostających w gestii strony pozwanej (nie zostały one dostarczone w aktach osobowych) oraz innych dokumentów będących w posiadaniu pozwanego, a mających istotny i bezdyskusyjny wpływ na wynik postępowania. Pozostało to bez echa.

16. Do Sądu została dostarczona przez stronę pozwaną co druga kartka raportu komisji antymobbingowej. Powód dostarczył na to dowody. Bez żadnego echa.

17. Do Sądu zostały dostarczone zmanipulowane akta osobowe powoda. Powód dostarczył na to dowody. Bez żadnego echa.

18. Do Sądu został dostarczony przez stronę pozwaną zmanipulowany, nie poświadczony “za zgodność z oryginałem” i nie obowiązujący już Regulamin Organizacyjny Wydziału, w okresie, kiedy powód jeszcze pracował u pozwanego. Powód dostarczył na to dowody, uzyskując w Wydziale Personalnym u pozwanego, prawidłowy odpis Regulaminu Organizacyjnego, który obowiązywał poprzednio oraz odpis Regulaminu Organizacyjnego obowiązującego u pozwanego lecz nie dostarczonego do Sądu. Dostarczenie nieobowiązującego i zmanipulowanego Regulaminu przez stronę pozwaną spowodowało, iż powód zanim się zorientował, korzystał do argumentowania swoich tez w pismach procesowych, ze zmanipulowanego i nieobowiązującego już Regulaminu Organizacyjnego Wydziału. Pozostało to bez żadnego echa.

19. W aktach sądowych sprawy dokonano manipulacji w dokumentach procesowych. Dokonano usunięcia istotnej treści zapisu poprzez obcięcie kartki. Powód dysponował jeszcze odpisem tegoż dokumentu, otrzymanym z Sądu przed dokonaniem tej manipulacji. Podniósł tą sprawę w swoim piśmie procesowym, ale bez żadnego echa.

20. Powodowi uniemożliwiano na rozprawie stawianie wniosków w sprawie. Mówiono, że powód będzie mógł je postawić pod koniec rozprawy, a pod koniec nagle kończono posiedzenie Sądu. Powód postawił je później w swoich pismach procesowych, ale bez żadnego echa.

21. Powodowi podczas jego zeznań nie pozwolono korzystać z notatek, które przygotował (przy przypominaniu sobie choćby dat pewnych faktów). Przesłuchiwani świadkowie strony pozwanej byli inaczej traktowani. Korzystali z notatek i nie przerywano im wypowiedzi, co było nagminną praktyką w przypadku powoda i jego świadków (z którymi pracował u pozwanego).

22. Sąd od początku wyrokował, po której stronie jest prawda i nie krył, którą stronę popiera.

23. Powód dostarczył w sumie aż 231 stron dokumentów dowodowych i 559 stron załączników do pisma z 21 grudnia 2006 r. ewidentnie obwiniających pozwanego. Strona pozwana dostarczyła tylko materiały obojętne dla sprawy i nie dysponowała żadnymi dowodami na odrzucenie pozwu powoda. Jednakże tym mizernym i obojętnym materiałem procesowym wnosiła, aż do końca postępowania, o odrzucenie pozwu powoda w całości, tym samym o odrzucenie wszystkich jego twierdzeń i faktów (popartym odpisami stosownych pism) . Powód dał ewidentne przykłady takiego postępowania w swoich pismach procesowych.

24. Jeden ze świadków powoda, był zatrudniony w tym samym dziale co powód i zdaniem powoda, był potraktowany w ten sam nikczemny sposób co powód, skutkiem czego zachorował. Nie stawił się on na zeznanie w sądzie, a powodem jego nie stawienia się, podanym przez stronę pozwaną i przyjętym przez Sąd, była jego choroba. Powodem tej choroby była z kolei jego trwała niezdolność do pracy, po przeżyciach u pozwanego, i przejście na rentę. Sąd nie wystąpił do niego z prośbą o przesłanie przynajmniej zeznania na piśmie. Powodowi natomiast odmówiono udostępnienia adresu tego świadka i wszelkiego z nim kontaktu. Jak się powód potem dowiedział, jego światek zmarł, a z nim poszła wszelka tajemnica, z którą mógłby się z Sądem podzielić.

25. Pełnomocnik Pozwanego swoją przeważającą część linii obronnej opierał na informacjach osoby, która była wskazana przez powoda, jako bezpośredni sprawca mobbingu (dyrektor Wydziału Informatyki Rafał Hanys). Osoba ta, była zarazem kluczowym świadkiem obrony strony pozwanej, która występowała w swojej sprawie.

26. W części dotyczącej oceny pracy powoda, powód wnioskował o powołanie biegłego sądowego, ponieważ nikt nie znał się na specyfice jego pracy (programista – informatyk: Delphi, bazy danych: mySQL), a wyrokował o ocenie, umiejętnościach i organizacji jego pracy. Tak też czyniła komisja antymobbingowa korzystająca z fachowej wiedzy osoby, oskarżonej przez powoda, jako bezpośredniego sprawcę mobbingu (dyrektor Wydziału Informatyki Rafał Hanys). Sąd jednak nie powołał biegłego sądowego. Jak się potem okazało, podczas zeznań dyrektora Hanysa przed Sądem, z programowaniem zetknął się on w szkole podczas pisania pracy dyplomowej. Nie zostało to jednak zaprotokołowane . Potem powód wnioskował o sprawdzenie dyplomów ukończenia szkół pana Hanysa, będącego osobą publiczną (dyrektor Wydziału Informatyki Urzędu Miejskiego Wrocławia) oraz o udokumentowanie jego zawodowych doświadczeń, jednak bezskutecznie. Od połowy 2007 roku osoba ta już nie pracuje u pozwanego, lecz niesprawiedliwe jej osądy pozostały.

01.03.2007; Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt. IV 2P 333/06) 

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w dniu 1 marca 2007 r. wydał wyrok opierając się tylko na faktach i wnioskach strony pozwanej. Powoda w ogóle nie uwzględnił, jakby go nie było. Wszystkie te zastrzeżenia powód podniósł w swojej obszernej apelacji od tego wyroku w związku z obszernym materiałem procesowym i specyfikę zjawiska mobbingu. 

Wskazać należy, że bardzo spory materiał dowodowy, zgromadzony w tej sprawie, wydawał się być wystarczający na ponowne i bezstronne jego rozpoznanie, dlatego powód wniósł apelację od tego wyroku.

04.04.2007; Apelacja od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 01 marca 2007 r.

W dniu 04.04.2007 r. powód wniósł apelację z dnia 27 marca 2007 r. do Sądu Okręgowego Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu Wydział VII Pracy, 50-950 Wrocław, ul. Sądowa 1 - (sygn. akt. VII Pa 186/07) od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia Wydział Pracy z dnia 1 marca 2007 r. (sygn. akt IV 2P 333/06).

Odpowiedź strony Pozwanej na apelację powoda, powód otrzymał w dniu rozprawy, a zarazem w dniu orzeczenia wyroku, tj. 05 czerwca 2007 r.

Sąd Okręgowy oddalił jednak apelację oraz pouczył powoda o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia, od wydanego orzeczenia, skargi kasacyjnej. Jak się potem okazało skutecznie uniemożliwił powodowi skorzystanie z tej możliwości.

Odpisu uzasadnienia tego wyroku powód nie otrzymał pomimo dwukrotnego wniosku do Sądu z dnia 22 sierpnia 2008 r. i 4 września 2008 r. Wnioski te, w sprawie uzasadnienia tego wyroku, do tej pory pozostały bez echa.

W postępowaniu sądowym wszczętym apelacją z dnia 27 marca 2007 r., prowadzonym w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu Wydział VII Pracy, niestety doszło do nieprawidłowości związanych ze stronnością Sądu, trzymającego stronę silniejszego Urzędu Miejskiego Wrocławia, reprezentowanego przez profesjonalnych prawników.

1. Powód został telefoniczne poinformowany (a nie pismem) o mającej się odbyć w dniu 5 czerwca 2007 r. rozprawie apelacyjnej. Rozmówca (z Sądu) poinformował też powoda, że nie musi być na rozprawie, ponieważ obecność nie jest obowiązkowa. Warto zauważyć, że gdyby powoda nie było w domu, mogła zaistnieć okoliczność, że nie zostałby w ogóle poinformowany o rozprawie.

2. Odpowiedź na apelację powód otrzymał dopiero na sali rozpraw w dniu 5 czerwca 2007 r., gdzie dano mu najpierw krótki czas na zapoznanie się z tą odpowiedzią, a następnie dano sposobność, aby się do niej powód ustnie ustosunkował. W piśmie strony pozwanej były podniesione nieprawdziwe fakty i argumenty, które już dawno powód oddalił w toku postępowania sądowego (sygn. akt. IV2 P 333/06). W tym samym dniu został ogłoszony wyrok sądu apelacyjnego, tak więc powód nie miał możliwości ustosunkować się na piśmie do odpowiedzi strony pozwanej na apelację. Ze względu na to, iż odpowiedź ta liczyła kilka bądź kilkanaście stron, a apelacja powoda 144 strony, domniemywać należy, że prawdopodobnie z tej przyczyny w uzasadnieniu wyroku wzięta została pod uwagę nieprawdziwa argumentacja i fakty strony pozwanej, dawno już oddalone, jako nieprawdziwe, a zupełnie zostały pominięte argumenty podniesione w apelacji powoda.

Uwaga! Fakty przedstawione w dalszej części niniejszej skargi powód uzyskał na podstawie wnikliwej analizy akt sprawy w dniu 19.08.2008 r. oraz 16.09.2008 r. (sygn. akt. VII Pa 186/07) w sekretariacie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia.

Powód korzystając z możliwości, o jakiej pouczył go Sąd Okręgowy dla Wrocławia Wydział VII Pracy przy orzekaniu wyroku w dniu 05 czerwca 2007 r. (o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia, od wydanego orzeczenia, skargi kasacyjnej) postanowił wnieść skargę kasacyjną od tego wyroku do Sądu Najwyższego w Warszawie, Izba Cywilna, 00-07 Warszawa, pl. Krasińskich 2/4/6.

W dniu 6 czerwca 2007 r. powód złożył wniosek z dnia 05.06.2007 r.do Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział VII Pracy o przyznanie mu adwokata z urzędu w celu sporządzenia wniosku o kasację tego wyroku. Warunki materialne nie pozwalały mu na własnego adwokata lub radcę prawnego, a ze względów formalnych nie mógł sam przygotować skargi kasacyjnej. W piśmie tym wrócił się także, o odpis wyroku z 05 czerwca 2007 r. i odpis uzasadnienia tego wyroku.

Postanowieniem z dnia 18 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VII Pracy ustanowił dla powoda radcę prawnego z urzędu, którego miała wyznaczyć Okręgowa Izba Radców Prawnych we Wrocławiu. Odpis tego postanowienia powód otrzymał w dniu 23 lipca 2007 r.

W dniu 6 sierpnia 2007 r. Okręgowa Izba Radców Prawnych we Wrocławiu poinformowała (pismem z dnia 30 lipca 2007 r.) Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VII Pracy, że wyznaczyła na pełnomocnika powoda radcę prawnego Marzenę Mastalerz. Izba Radców Prawnych nie poinformowała jednak o tym powoda, pomimo polecenia Sądu zawartego w piśmie z dnia 25 lipca 2007 r. do Okręgowej Izby Radców Prawnych, o wyznaczenie adwokata z urzędu dla powoda.

Dopiero w odpowiedzi na pismo powoda z dnia 7 października 2007 r. z prośbą o uzyskanie informacji, Sąd Okręgowy pismem z dnia 9 października 2007 r. poinformował powoda o wyznaczeniu przez Okręgową Izbę Radców Prawnych na jego pełnomocnika radcę prawnego Marzenę Mastalerz i pouczył powoda, aby w sprawie sporządzenia skargi kasacyjnej kontaktował się z tym radcą prawnym.

W dniu 11 września 2007 r. doręczono pełnomocnikowi powoda odpis wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział VII Pracy z dnia 05 czerwca 2007 r. z uzasadnieniem i tym samym na przygotowanie skargi kasacyjnej został mu wyznaczony termin do 12 listopada 2007 r. (gdyż 11 listopada przypada na niedzielę).

Przy okazji dodać należy, że uzasadnienia wyroku z dnia 05 czerwca 2007 r. pełnomocnik nie przekazał powodowi do tej pory, pomimo takiej prośby powoda, ani również nie otrzymał go z Sądu, pomimo kolejnych pism z prośbą o odpis tego uzasadnienia z dnia 22 sierpnia 2008 r. oraz z dnia 4 września 2008 r.,

W dniu 8 listopada 2007 r. powód przekazał pełnomocnikowi kopie dokumentów procesowych, sygn. akt IV 2P 333/06 (918 stron), w celu umożliwienia sporządzenia przez niego skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną pełnomocnik powoda sporządził w dniu 11 listopada 2007 r. (data pisma na skardze kasacyjnej), jednak powód nie został zapoznany z jej treścią w celu uzgodnienia. Powód zapoznał się z treścią skargi dopiero w dniu 20 sierpnia 2008 r., a więc ok. 9 miesięcy po złożeniu jej przez pełnomocnika w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu.

W dniu 14 listopada 2007 r. (jest to data stempla biura podawczego na skardze kasacyjnej) pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 5 czerwca 2007 r. do Sądu Najwyższego, gdy tymczasem termin na wniesienie upływał w dniu 12 listopada 2007 r., czyli wniósł skargę:

• poza ustawowym terminem (ponieważ odpis wyroku z uzasadnieniem otrzymał w dniu 11 września 2007 r.),

• nie uiszczając opłaty w trybie art. 130² § 3 kpc., a jest to wymóg bezwzględnie konieczny w przypadku profesjonalnego pełnomocnika (tak Sąd napisał w uzasadnieniu postanowienia z 19 listopada 2007 r.).

• nie poinformował powoda, ani o chęci wniesienia skargi po jej sporządzeniu, ani o samym fakcie wniesienia skargi w końcu roku 2007.

• uczynił to bez otrzymania pełnomocnictwa od powoda na prowadzenie czynności procesowych w jego imieniu (powód wnioskiem z dnia 6 czerwca 2007 r. prosił Sąd o przyznanie mu adwokata z urzędu w celu sporządzenia wniosku o kasację tego wyroku, bo sam tego zrobić nie może ze względów formalnych)

19.11.2007; Postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział VII Pracy odrzucające skargę kasacyjnej na wyrok tego Sądu z dnia 5 czerwca 2007 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 19 listopada 2007 r. odrzucił wniosek z powodu nie uiszczenia opłaty od skargi w trybie art. 130² § 3 kpc. przez pełnomocnika profesjonalnego, bez potrzeby zastosowania wezwania do usunięcia wady formalnej, w postaci uiszczenia opłaty 30 zł od skargi, czego pełnomocnik profesjonalny mógł się spodziewać.

W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd napisał, że skarga została złożona w dniu 12 listopada 2007 r. co było niezgodne ze stanem faktycznym, a więc datą stempla biura podawczego na skardze kasacyjnej (tj. 14 listopad 2007 r). Sąd w ten sposób nie zauważył przekroczenia terminu na złożenie skargi.

W dniu 17 grudnia 2007 r. pełnomocnik powoda został powiadomiony o postanowieniu Sądu Okręgowego z 19 listopada 2007 r. po przesłaniu mu odpisu tego postanowienia. W tym powiadomieniu pełnomocnik został pouczony o możliwości wniesienia w ustawowym terminie zażalenia do Sądu Najwyższego. O fakcie odrzucenia skargi kasacyjnej pełnomocnik nie poinformował powoda. Strona pozwana została o tym fakcie poinformowana poprzez przesłanie jej również odpisu tego postanowienia.

Pełnomocnik powoda otrzymał odpis postanowienia z uzasadnieniem w dniu 17.12.2007 r. Został tym samym wyznaczony tygodniowy termin na złożenie zażalenia od tego postanowienia, czyli termin do 24.12.2007 r. (poniedziałek)

Pełnomocnik jednak złożył zażalenie poza terminem bo w dniu 28 grudnia 2007 r., i na dodatek nie wniósł ponownie opłaty 30 zł od skargi.

Inaczej mówiąc, postąpił z zażaleniem tak, jak w przypadku skargi kasacyjnej.

Naraził tym samym swoje zażalenie na jego odrzucenie z powodu terminu i artykułu 130² § 3 kpc.

Już Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia z 19 listopada 2007 r., odrzucającego skargę kasacyjną powoda podkreślił, że przepis art. 130² k.p.c. § 3 kpc jest przepisem bezwzględnie obowiązującym, a przy tym wskazuje na obowiązek uiszczenia tejże opłaty przez pełnomocników tzw. profesjonalnych.

W celu ratowania terminu na złożenie zażalenia pełnomocnik do zażalenia dołączył wniosek o przywrócenie terminu.

Powód nie był informowany o toku postępowania pełnomocnika z Urzędu, ani przez Sąd ani przez pełnomocnika, od chwili wyznaczenia go przez Okręgową Izbę Radców Prawnych we Wrocławiu w dniu 30 lipca 2007 r.

Pomimo tych samych błędów formalnych (szczególnie nie uiszczenia opłaty od zażalenia w trybie art. 130² k.p.c. § 3 kpc), zażalenie nie zostało odrzucone lecz nadano zażaleniu bieg, w następujący sposób:

Wbrew art. 130² k.p.c. § 3 kpc zarządzeniem Sądu z dnia 02.01.2008 r. (nie podano w zarządzeniu, jaki to Sąd oraz jaka osoba wydała zarządzenie) nakazano wezwać pełnomocnika powoda do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział VII Pracy z dnia 19 listopada 2007 r. poprzez uiszczenie opłaty od zażalenia w kwocie 30 zł w terminie tygodniowym po rygorem zwrotu wniosku. Nie zastosowano więc w tym przypadku art. 130² k.p.c. § 3 kpc, pomimo tego, że w uzasadnieniu postanowienia z dnia 19 listopada 2008 r. odrzucającego skargę kasacyjną, Sąd podkreślił, że jest to przepis bezwzględnie obowiązujący od skarg i zażaleń dla pełnomocników profesjonalnych.

Wydaje się dziwnym, że zarządzenie Sądu z dnia 02.01.2008 nie zawiera informacji, w jakim Sądzie je wydano oraz kto podpisał to zarządzenie. Znajduje się na nim tylko odręczny i nieczytelny podpis.

Skutkiem zarządzenia było wezwanie do zapłaty.

Wezwaniem z dnia 02.01.2008 r. pozwolono pełnomocnikowi uzupełnić zażalenie o stosowną opłatę 30 zł, a następnie razem z wnioskiem o przywrócenie terminu (ze słabym uzasadnieniem) , wysłano do Sądu Najwyższego.

W ten sposób stała się wielka krzywda dla powoda, że zamiast skargi kasacyjnej, nadano bieg zażaleniu i wnioskowi pełnomocnika powoda, nie będącym już w sprawie powoda, a wynikające z ewidentnych błędów pełnomocnika z Urzędu.

W dniu 25.02.2008 r. (data z księgi podawczej) Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VII Pracy wysłał do Sądu Najwyższego zamiast skargę kasacyjną powoda, zażalenie i wniosek o przywrócenie terminu na złożenie zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 19 listopada 2007 r.

Po przesłaniu zażalenia wraz w wnioskiem o przywrócenie terminu na złożenie

zażalenia do Sądu Najwyższego pełnomocnik powoda skontaktował się telefonicznie z powodem (na początku 2008 r.) i przekazał mu błędną informację, że skarga kasacyjna została pomyślnie wysłana do Sądu Najwyższego i należy poczekać kilka miesięcy na jej rozpatrzenie. Przekazał również informację, że musiał wnieść opłatę od skargi kasacyjnej w wysokości 30 zł.

Powód był bardzo uradowany i podziękował za pomyślne załatwienie sprawy. Przekazał również informację, że przy najbliższej okazji zwróci pełnomocnikowi poniesione koszty związane ze złożeniem skargi kasacyjnej.

Tymczasem pełnomocnik powoda robił wszystko, aby były niedotrzymane wszystkie możliwe warunki formalne i wyczerpane były wszelkie terminy na środki odwoławcze, jakie tylko były. Innymi słowy wyznaczono powodowi specjalistę do skutecznego uniemożliwienia prowadzenia sprawy powoda.

Pełnomocnik do tej pory zapewnia powoda (ostatni raz było to podczas spotkania pełnomocnika z powodem w dniu 20.08.2008 r.), że wszystko jest w porządku i radzi czekać cierpliwie na orzeczenie Sądu Najwyższego (od 1.5 do 2 lat).

W dniu 16.05.2008 r. do Sądu Okręgowego we Wrocławiu wróciło nie podpisane postanowienie z dnia 9 maja 2008 r. Sądu Najwyższego z następującym orzeczeniem “zwrócić akta sprawy Sądowi Okręgowemu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu celem rozpoznania wniosku powoda o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 19 listopada 2007 r.” O skardze kasacyjnej, nie było ani słowa.

Bardzo dziwi, że postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r. po pierwsze nie zostało napisane na urzędowym papierze. Dziwi również niski numer kancelaryjny II PZ 5/08, oraz brak stosownych podpisów pod dokumentem. Są tylko podpisy osób poświadczających zgodność dokumentu z oryginałem. Nie ma podpisów osób wchodzących w skład Sądu orzekającego postanowienie i wymienionych w dokumencie. Sekretarz sądowy swoim podpisem potwierdził, że na oryginale Postanowienia istnieją właściwe podpisy, natomiast jedynym podpisem jest podpis kierownika Wydziału, że dokument jest zgodny z oryginałem. W takim przypadku ten dokument (Postanowienie Sądu Najwyższego) jest nieważny, a także niezgodne z prawem wszelkie decyzje odnoszące się do tego dokumentu, jakie później postanowiono.

Ponadto, pomimo tego, co napisano w piśmie Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 27.08.2008 r. , iż istnieje również uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 9 maja 2008 r., powód nie mógł znaleźć tego uzasadnienia w aktach sprawy, ani nie zostało mu przysłane pomimo jego prośby wysłanej do Sądu pismem z dnia 22.08.2008 r.

Wydaje się bardzo dziwnym, że powód do dnia dzisiejszego nie może się zapoznać z tak ważnym dokumentem, jakim jest uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego w jego sprawie, pomimo tego, że prosił dwa razy o odpis tego dokumentu w piśmie z dnia 22.08.2008 r. i 04.09.2008 r.

W dniu 19 maja 2008 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VII Pracy postanowił: (jak z góry można było się spodziewać)

• oddalić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego – Sąd Pracy we Wrocławiu z dnia 19 listopada 2007 r.

• odrzucić zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego – Sąd Pracy we Wrocławiu z dnia 19 listopada 2007 r.

 Próba powoda przywrócenia prawidłowego biegu sprawy

Gdy po przeszło pół roku powód zaczął intuicyjne podejrzewać, iż coś jest nie tak w związku z brakiem jakiejkolwiek informacji w sprawie skargi kasacyjnej (oprócz tego, co przekazał mu telefonicznie pełnomocnik, żeby cierpliwie czekać), powód podjął kroki zmierzające do uzyskania informacji poza pełnomocnikiem.

W dniu 14.08.2008 r. powód udał się osobiście do sekretariatu Sądu Okręgowego i uzyskał mylną informację, iż skargę kasacyjną przesłano do Sądu Najwyższego w dniu 25.02.2008 r., została przez Sąd rozpatrzona, a orzeczenie w sprawie kasacji z Sądu Najwyższego wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 16.05.2008 r, a następnie z tego Sądu akta trafiły do Sądu Rejonowego w dniu 07.07.2008 r. Nie przekazano jednak powodowi informacji , że cała sprawa dotyczy nie skargi kasacyjnej, ale zażalenia pełnomocnika na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu. Nie poinformowano też w sekretariacie powoda, jakie było orzeczenie Sądu Najwyższego. Skierowano go do kancelarii Sądu Rejonowego, ponieważ tam zostały przesłane dokumenty.

W dniu 14.08.2008 r. powód zadzwonił do swojego pełnomocnika i przekazał mu informację, że Sąd Najwyższy wydał już orzeczenie w sprawie skargi kasacyjnej. Od pełnomocnika usłyszał odpowiedź, że z tego co się on dowiedział, postanowiono uwzględnić kasację, ale szczegółów nie zna na ten temat, ponieważ jeszcze nie otrzymał żadnego pisma z sądu w tej sprawie.

Informacja, uzyskana od pełnomocnika, że prawdopodobnie postanowiono uwzględnić kasację, zelektryzowała powoda do dalszego szukania informacji.

W Sądzie Okręgowym we Wrocławiu powiedziano powodowi, że akta (sygn. akt. VII Pa 186/07 i sygn. akt. IV 2P 333/06) zostały już przesłane do Sądu Rejonowego. W Sądzie Rejonowym z kolei powiedziano, że akta sprawy są jeszcze nie przygotowane do ich udostępnienia i nie mógł się z nimi zapoznać.

Poradzono powodowi w Sądzie Rejonowym, aby napisał prośbę o odpis wyroków wszystkich instancji w sprawie IV 2P 333/06, a odpowiedź uzyska w ciągu kilku tygodni.

Powód posłuchał i w dniu 14.08.2008 r. napisał prośbę do Sądu Rejonowego o odpis wyroków wszystkich instancji w sprawie IV 2P 333/06. Poprosił też o przesłanie ich na adres powoda.

Jednak czekanie kilku tygodni na informację nie zadowalała powoda. W dniu 19.08.2008 r. powód udał się po raz drugi do sekretariatu Sądu Okręgowego (wraz z żoną), gdzie uzyskał informację, że akta jego sprawy muszą na pewno znajdować się w Sądzie Rejonowym i można je przejrzeć. Powód udał się jeszcze raz do sekretariatu Sądu Rejonowego (wraz z żoną) i zażądał wglądu do akt sprawy. Po usilnych naleganiach udało mu się wreszcie zajrzeć do akt sprawy. Przy przekazywaniu mu akt do wglądu, powiedziano, że i tak wszystko jest skończone oraz nic się nie da zrobić w tej sprawie, nie wtajemniczając, o co tak naprawdę chodzi. W końcu powód zajrzał do akt i się dowiedział, że pełnomocnik od ponad pół roku go oszukuje, a Sąd nie pomaga dojść prawdy. W aktach sprawy zauważył bieg sprawy, którego nie rozumiał w pierwszej chwili. Nie mógł się doszukać uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego.

W dniu 19.08.2008 r. powód złożył w kancelarii Sądu Okręgowego pismo z 18.08.2008 r. z prośbą o udzielenie informacji dotyczącej aktualnego toku sprawy. Napisał w nim, że w dalszym ciągu nie zna szczegółów dotyczących orzeczenia i uzasadnienia Sądu Najwyższego, a także nie jest mu znany dalszy tok postępowania od chwili złożenia wniosku o kasację do Sądu Najwyższego. Pismo pozostało bez odpowiedzi.

W tym samym dniu tj. 19.08.2008 r. powód spotkał się ze swoim pełnomocnikiem z urzędu (wraz z żoną). Już był pewien, na podstawie akt sprawy, że pełnomocnik go oszukuje. Pełnomocnik poinformował Powoda, że skarga kasacyjna dalej jest rozpatrywana w Sądzie Najwyższym i powód będzie musiał poczekać od 1.5 do 2 lat, bo to nie jest szybka sprawa. Powiedział też, że jeszcze nie otrzymał żadnej informacji z Sądu. Obiecał powodowi dowiedzieć się czegoś więcej pod koniec tygodnia. Przekazał także powodowi materiały, które otrzymał od Powoda w dniu 08.11.2007 r. oraz oryginał Skargi Kasacyjnej przygotowanej przez niego. Nie przekazał natomiast powodowi uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z 5 czerwca 2007 oddalającego apelację, ani innych dokumentów z bieżącego toku sprawy. Obiecał pomoc przy sporządzeniu skargi do Strasburga. To spotkanie w zupełności przekonało powoda, iż pełnomocnik go cały czas oszukiwał i nadal oszukuje, lecz nie powiedział o swoim odkryciu.

W dniu 20.08.2008 r. powód złożył na ręce Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu pismo z dnia 19.08.2008 r. z prośbą o udzielenie następujących informacji 

• dlaczego powód nie był informowany przez Sąd o toku postępowania od dnia 09.10.2007 r. skoro w pismach z dnia 05.06.2007 r. i z dnia 17.07.2007 r. prosił Sąd o przyznanie mu pełnomocnika z urzędu tylko w celu przygotowania wniosku o kasację, ponieważ nie mógł tego zrobić ze względów formalnych. Innymi słowy powód upoważnił tą osobę do przygotowania wniosku kasacyjnego, a nie do reprezentowania go w dalszym postępowaniu sądowym. Przejęcie sprawy powoda przez tą osobę spowodowało odsunięcie powoda od sprawy, nie informowanie go, a tym samym niemożliwość właściwego reagowania na postępowanie procesowe i na braki formalne pism procesowych, których pełnomocnik nagminnie się dopuszczał. Przez tą osobę powód był mylnie informowany, że wniosek o kasację został przez nią przygotowany, a następnie przesłany do Sądu Najwyższego i w ciągu mniej więcej trzech miesięcy powód miał oczekiwać na orzeczenie Sądu Najwyższego w tej sprawie?

• dlaczego powód był błędnie informowany w kancelarii Sądu Okręgowego?

• dlaczego powód miał duże trudności z wglądem do akt sprawy?

• dlaczego radca profesjonalny dopuścił się aż tak podstawowych braków formalnych?

Powód wskazał, że nie miał żadnego wpływu na wybór radcy prawnego, ani na jego działania w jego sprawie, dlatego nie poczuwa się do ponoszenia skutków prawnych tak nieodpowiedzialnego zachowania się tej osoby, która została mu wyznaczona do pomocy w przygotowaniu wniosku kasacyjnego. Jest to osoba nieznana powodowi, która zwodziła i kłamała, a jej jedynym zadaniem było tylko przygotować skargę kasacyjną, ponieważ sam powód tego uczynić nie mógł.

Ponadto osoba ta nie dbała o skutki prawne nieodebranych w terminie pism sądowych. Nie przestrzegała obowiązujących lub nałożonych terminów. Wszystkie jej działania odbywały się poza wiedzą powoda.

Powód zwrócił się w tym piśmie do Prezesa Sądu z wnioskiem o przywrócenie prawidłowego biegu sprawy i przedsięwzięcie środków naprawiających szkodę powoda, dla dobra dochodzenia do obiektywnego osądu całej sprawy oraz o podjęcie stosownych decyzji w tej sprawie.

Pismo to do tej pory pozostało bez odpowiedzi.

Powód dowiedziawszy się z akt sprawy, że skarga kasacyjna jest nadal nie opłacona w dniu 21.08.2008 r. powód złożył na ręce Prezesa Sądu Okręgowego kolejne pismo z 20.08.2008 r. we Wrocławiu z formie już skargi w sprawie dotyczącej nieprawidłowego przebiegu toku sprawy. Do pisma dołączył cztery odpisy skargi kasacyjnej opłaconej znakami sądowymi, celem wysłania do Sądu Najwyższego, aby przerwać ciąg niezrozumiałych dla powoda czynności towarzyszących sprawie i zupełnie odbierających od jej istoty, a także odbywających się poza wiedzą powoda. Powód przedstawił raz jeszcze fakty sprawy oraz zwrócił się z prośbą, aby wszelką korespondencję z Sądu, kierować na adres powoda.

Pismo z 21.08.2008 stało się podstawą do wszczęcia postępowania w sprawie sygn. akt VII Pa 186/07 w trybie nadzoru administracyjnego z polecenia Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu.

Powód chciał się na spokojnie zapoznać z aktami sprawy, dlatego w dniu 22.08.2008 r. złożył w kancelarii Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia pismo z dnia 22.08.2008 r. z prośbą o przesłanie mu 11 dokumentów z akt sprawy, w tym: uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z 09.05.2008 r. , uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 05.06.2007 r. oraz treści nieodebranego przez pełnomocnika pisma z 23.06.2008 r. W uzasadnieniu powód napisał, że dokumenty te przedstawiają etapy sprawy, całkowicie nieznane powodowi, tym bardziej, że są adresowane do strony Powoda. Powód wrócił się też z prośbą o przesłanie tych dokumentów na adres powoda. Trzech dokumentów z nich, powód nie otrzymał do tej pory.

W dniu 03.09.2008 r. powód odebrał na poczcie odpisy dokumentów, o które wcześniej prosił w piśmie z dnia 22.08.2008. Nie była tam jednak odpisów: uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z 09.05.2008 r. , uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 05.06.2007 r. i treści nieodebranego przez pełnomocnika pisma z 23.06.2008 r., o które prosił w piśmie z 22.08.2008 r.

W dniu 04.09.2008 r. powód złożył w kancelarii Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia pismo z dnia 04.09.2008 r. z ponowną prośbą o przesłanie odpisów szczególnie ważnych dla powoda dokumentów: uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z 09.05.2008 r. i treści nieodebranego przez pełnomocnika pisma z 23.06.2008 r., o które prosił w piśmie z 22.08.2008 r. i ich nie otrzymał. Pomimo ponowienia prośby, dokumentów tych powód do tej pory nie otrzymał. Z uzasadnieniem Postanowienia Sądu Najwyższego powód nie mógł się nawet zapoznać, bo go nie znalazł w aktach sprawy, tymczasem Sąd Rejonowy we Wrocławiu napisał w piśmie z dnia 03.09.2008 r., że je już przesłał powodowi, natomiast do dnia dzisiejszego powód nie dysponuje tym dokumentem i nie ma go w aktach sprawy.

W dniu 15.09.2008 r. powód odebrał ze skrzynki pocztowej (nie polecony) pismo Sędziego Wizytatora z dnia 5.09.2008 r., z upoważnienia Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu, w sprawie wyników zbadania sprawy sygn. akt VII Pa 186/07 w trybie nadzoru administracyjnego w związku ze skargą powoda z dnia 20.08.2008 r.

W dniu 16.09.2008 r. w związku z odpowiedzią Sędziego Wizytatora z dnia 15.09.2008 r. powód udał się do sekretariatu Sądu Rejonowego, aby jeszcze raz bardzo dokładnie wejrzeć do akt sprawy (sygn. akt. VII Pa 186 /07 i IV 2P 333/06) i zrewidować fakty zawarte w odpowiedzi Sędziego Wizytatora, ponieważ coś mu się nie zgadzało. W sekretariacie przesiedział na aktami od rana do zamknięcia sekretariatu. Rezultatem tej weryfikacji było stwierdzenie, że sprawa nie została zbadana rzetelnie.

W piśmie z dnia 5 września 2008 r. do powoda, znak pisma VI W 051/153/08 Sędzia Wizytator po zbadaniu sprawy powoda w trybie nadzoru administracyjnego dokonanym z upoważnienia Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu napisał, że wszystko odbywało się zgodnie z prawem i skargi powoda nie można uznać jako uzasadnionej. Pismo to zostało po raz pierwszy wysłane zwykłą pocztą.

Potwierdził przy tym wymienione w niniejszej skardze fakty, oprócz następujących rozbieżności, które nie mają również swojego potwierdzenia w aktach sprawy (sygn. akt. VII Pa 186 /07 i IV 2P 333/06):

• data wniesienia skargi kasacyjnej przez pełnomocnika powoda: nie z dnia 21 października 2007 r. (jak w piśmie Sędziego Wizytatora), lecz z dnia 14 listopada 2007 r. (według stempla biura podawczego w aktach sprawy). Próbowano przykryć tu fakt nie wniesienia w terminie skargi kasacyjnej przez pełnomocnika powoda.

• data pisma informującego powoda o wyznaczeniu osoby na pełnomocnika powoda: nie z dnia 8 października 2007 (jak w piśmie Sędziego Wizytatora), lecz z dnia 9 października 2007 r. Próbowano tu przykryć fakt nie poinformowania powoda o wyznaczeniu osoby na jego pełnomocnika. Uczyniono to dopiero na pisemną prośbę powoda.

• data i ilość pism, jakie powód wniósł do Sądu, w celu uzyskania informacji o prawdziwym toku sprawy: nie z dnia 16 sierpnia 2008 r.(jak w piśmie Sędziego Wizytatora), lecz z dnia 14 sierpnia 2008 r., 18 sierpnia 2008 r., 19 sierpnia 2008 r., 20 sierpnia 2008 r., 4 września 2008 r. Próbowano tu przykryć fakt nie informowania powoda o faktycznym biegu sprawy, pomimo szeregu pism powoda z prośbą do Sądu o informację oraz fakt nie przesyłania powodowi bardzo istotnych i kluczowych odpisów dokumentów procesowych z akt sprawy, o które powód prosił. Pismami powoda, które chciano przemilczeć były:

  1. pismo z dnia 14 sierpnia 2008 r. do Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Śródmieścia we Wrocławiu (sygn. akt. IV 2P 333/06) z prośbą o przesłanie odpisu wyroków wszystkich instancji,

  2. pismo z dnia 18 sierpnia 2008 r. do Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn. akt.VII Pa 186/07 i IV 2P 333/06) z prośbą o przesłanie odpisu orzeczenia Sądu Najwyższego i uzasadnienia kasacji wyroku oraz poinformowanie powoda o dalszym toku postępowania sądowego, od chwili przesłania skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego, oraz wyjaśnienie rozbieżności informacji uzyskanych przez powoda od jego pełnomocnika oraz z sekretariatu Sądu Okręgowego,

  3. pismo z dnia 19 sierpnia 2008 r. do Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn. akt.VII Pa 186/07 i IV 2P 333/06) z prośbą o wyjaśnienie rozbieżności informacji uzyskanych przez powoda od jego pełnomocnika, sekretariatu Sądu Okręgowego oraz uzyskanych z akt sprawy,

  4. pismo z dnia 20 sierpnia 2008 r. do Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn. akt.VII Pa 186/07 i IV 2P 333/06) informujące Sąd o niedopuszczalnym potraktowaniu powoda, związanym z uzyskiwaniem sprzecznych informacji od swojego pełnomocnika, sekretariatu Sądu Okręgowego i znalezionych w aktach sprawy oraz złożenie (w postaci załączników do tego pisma) na ręce Pana Prezesa opłaconych czterech odpisów skargi kasacyjnej celem wysłania ich do Sądu Najwyższego i dopełnieniu tego, co nie zostało zrobione (wysłanie skargi kasacyjnej) oraz przerwania ciągu niezrozumiałych dla powoda czynności towarzyszących sprawie i zupełnie odbiegających od istoty sprawy oraz odbywających się poza wiedzą powoda.

  5. pismo z dnia 22 sierpnie 2008 r. do Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia (sygn. akt.VII Pa 186/07 i IV 2P 333/06) z prośbą o przesłanie odpisów dokumentów z akt sprawy (sygn. akt. VII Pa 186 /07 i IV 2P 333/06) wymienionych w piśmie, których powód nie otrzymał (i są mu nieznane), a były adresowane do strony powoda lub pochodziły od strony powoda.

  6. pismo z dnia 4 września 2008 r. do Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia (sygn. akt.VII Pa 186/07 i IV 2P 333/06) z prośbą o przesłanie odpisów dokumentów wymienionych w punkcie 10 i 11 pisma z 22 sierpnia 2008 r., które nie zostały powodowi przesłane w przesyłce z Sądu z dnia 27 sierpnia 2008 r., a są nimi: Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 05 czerwca 2007 r. wraz z uzasadnieniem (którego powód nie otrzymał od swojego pełnomocnika pomimo przekazania mu takiej woli) oraz treści nieodebranej przez pełnomocnika powoda przesyłki z 23 czerwca 2008 r.

Ponadto Sędzia Wizytator w swoim piśmie z 5 września 2008 r., znak pisma VI W 051/153/08, napisał, że Sąd Rejonowy w trybie art. 9 kpc, jakoby wydał powodowi wszystkie żądane przez powoda odpisy oraz jakoby udzielił informacji, o które powód prosił, dotyczących aktualnego toku sprawy, gdy tymczasem pismami, jakie w tym czasie powód otrzymał z Sądu były:

1. pismo (do wiadomości) z Sądu Okręgowego we Wrocławiu VII Wydział Pracy z dnia 20 sierpnia 2008 r. informujące powoda, że pismo powoda z dnia 18 sierpnia 2008 r. (a więc było takie pismo, o czym nie wspomniał Sędzia Wizytator) zostało przesłane do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy w ślad za zwróconymi aktami sprawy powoda sygn. akt. IV 2P 333/06.

2. pismo z dnia 27 sierpnia 2008 r. informujące powoda, iż odpis postanowienia Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem powód otrzymał na jego prośbę z dnia 22 sierpnia 2008 r. (a więc było takie pismo powoda, czego nie wspomniał Sędzia Wizytator). Sąd nie podał natomiast w tym piśmie, kiedy powód otrzymał postanowienie Sądu Najwyższego z uzasadnieniem, bo to nie miało miejsca. W dołączonej do tego pisma przesyłce uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego również nie było. Dalej w tym piśmie napisano, że zgodnie z prośbą powoda z dnia 14 sierpnia 2008 r. (a więc było takie pismo, czego nie wspomniał Sędzia Wizytator) i z dnia 22 sierpnia 2008 r. (powtórzona ta sama data w tym piśmie w sposób nieuzasadniony) dołączono do pisma kserokopie żądanych dokumentów. Tymczasem w dołączonej przesyłce do tego pisma nie było następujących dokumentów, o które prosił powód w piśmie z dnia 22 sierpnia 2008 r. oraz piśmie z 4 września 2008 r., na które nie otrzymał odpowiedzi do tej pory:

    

   • odpis uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r., wymieniony w punkcie 8 prośby powoda z dnia 22 sierpnia 2008 r. (powód nie otrzymał uzasadnienia do tej pory, nie może jego znaleźć w aktach sprawy, nie zna jego treści i z tego tytułu nie może uwzględniać w dalszym swoim postępowaniu, ani się do niego stosować)

   • odpis uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 5 czerwca 2007 r. (oddalającego apelację powoda), wymieniony w punkcie 8 prośby powoda z dnia 22 sierpnia 2008 r. (uzasadnienia tego powód nie otrzymał też od swojego pełnomocnika, pomimo takiej prośby)

   • odpis nieodebranego przez pełnomocnika powoda pisma z Sądu z dnia 23 czerwca 2008 r. (nieodebranego pomimo podwójnego awiza)

Nie można się zatem zgodzić z tym, co napisał Sędzia Wizytator, iż powód otrzymał z Sądu informację dotyczącą aktualnego toku sprawy, o które prosił w licznych pismach do Sądu, nie licząc pisma otrzymanego od Sędziego Wizytatora.

W ten sposób powód opierać się mógł tylko na błędnych informacjach podawanych przez jego pełnomocnika, a później sekretariat Sądu Okręgowego, nie pozwalających na rozeznanie w swojej sprawie.

Mając powyższe na względzie nie można zgodzić się z twierdzeniem Sędziego Wizytatora zawartym w piśmie z 5 września 2008 r., iż w sprawie powoda zostały wydane stosowne rozstrzygnięcia, zaś postępowanie toczyło się sprawnie i bez naruszenia regulujących je przepisów.

Naganne działanie pełnomocnika powoda określił już sam Sąd w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 19 maja 2008 r. bowiem napisał, cytuję “Bez znaczenia pozostaje przy tym stopień winy co przesądza o przyjęciu, iż także niedbalstwo skutkuje wobec strony brakiem podstaw do uwzględnienia jej wniosku”, i dalej “Pełnomocnik powoda, jak wynika z treści złożonego wniosku, ograniczył się do odwiedzenia jednego urzędu po czym zaniechał dalszych starań o nadanie biegu zażaleniu” i dalej “stwierdzić należy, iż powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wykazał się daleko idącym niedbalstwem”.

Sędzia Wizytator również zganił postępowanie pełnomocnika powoda, bowiem w piśmie z 5 września 2008 r., znak pisma VI W 051/153/03 napisał iż, cytuję: “Odpis postanowienia wysłano pełnomocnikowi, na wskazany adres doręczeń, a wobec jego nieodebrania po dwukrotnym awizowaniu, zwrócono do Sądu i pozostawiono w aktach ze skutkiem doręczenia”.

Znamiennym jest, że Powód ciągle sądził, że prowadzi nadal sprawę, i że pełnomocnik został dla niego ustanowiony zgodnie z jego wolą, wyrażoną w jego piśmie z dnia 6 czerwca 2007 r., w celu przygotowania wniosku o kasację tego wyroku, oraz zgodnie z pismem Sądu z dnia 09 października 2007 r., w którym powód miał się kontaktować z pełnomocnikiem w sprawie sporządzenia skargi kasacyjnej, co też uczynił w dniu 8 listopada 2007 r.

Powód był przekonany, że jego pełnomocnik był wyznaczony tylko do sporządzenia skargi kasacyjnej i nie dał mu pełnomocnictwa do występowania w jego imieniu w postępowaniu procesowym.

Tymczasem powód został potraktowany przez swojego pełnomocnika, jak ubezwłasnowolniona osoba (jak przedmiot), której zdanie i osąd, ani jej interes w sprawie się nie liczy, natomiast liczy się interes strony pozwanej.

Powód pomyślał, że aby ruszyć sprawę skargi kasacyjnej do przodu, musi wprowadzić tą skargę znowu w bieg. W dniu 23.09.2008 r. powód złożył w tym celu w kancelarii Sądu Okręgowego we Wrocławiu wniosek do Sądu Najwyższego z dnia 23.09.2008 r. o przywrócenie terminu na złożenie skargi kasacyjnej wraz z uzasadnieniem tego, co go spotkało. Do wniosku powód dołączył ponownie cztery kopie skargi kasacyjnej z pieczęcią, że pobrano już opłatę sądową.

W tym samym dniu tj. 23.09.2008 r. powód odebrał ze skrzynki pocztowej pismo (ponownie nie polecone) Sędziego Wizytatora z upoważnienia Prezesa Sądu Okręgowego z dnia 17.09.2008 r. (a więc pismo napisano w dniu następnym po przeglądaniu przez powoda akt sprawy), ponownie w związku z pismem z dnia 20.08.2008 r. oznajmujące, że wniosek kasacyjny z dnia 11.11.2007 r. został przesłany do Sądu Okręgowego we Wrocławiu VII Wydział Pracy w celu właściwego wykonania. Pismo to jest jednozdaniowe, czyli nie podano żadnych szczegółów związanych z tą decyzją oraz nie wyjaśniono, jak interpretować te słowa “w celu właściwego wykonania”.

Reasumując, przesłanie gotowej w dniu 11.11. 2007 r. skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego na czym bardzo zależy powodowi kosztuje powoda już rok czasu. Zgodnie z procedurą, skargę kasacyjną można złożyć tylko za pośrednictwem Sądu Okręgowego, który skutecznie utrudnia jego przesłanie, przy niemałym współudziale pełnomocnika powoda z urzędu.

15.

Strona Polska naruszyła następujące prawa Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz Protokołu Dodatkowego

1. Artykuł 3 Konwencji dotyczący nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania oraz
   Artykuł 14 Konwencji dotyczący dyskryminacji w miejscu pracy – mobbing (bądź z jakichkolwiek innych przyczyn).

   • Powód pracował u pozwanego, w Urzędzie Miejskim Wrocławia, i ponad rok był traktowany w sposób poniżający i nieludzki. Polegało to na upokarzaniu, karaniu, krytykowaniu jego pracy, obarczaniu winą za nie popełnione przewinienia, wyznaczaniu terminów niemożliwych do zrealizowania. Oprócz tego traktowany był jako ktoś gorszy, komu nie należą się szkolenia, dodatki służbowe, premie, nagrody. Ciągle obawiał się o zwolnienie z pracy. chociaż miał doskonałe efekty swojej pracy (program komputerowy jego autorstwa obsługiwał cały Urząd Miejski Wrocławia), krótko mówiąc, był poddawany mobbingowi ze strony kierownictwa i władz Urzędu i nie miał szans na dochodzenie do sprawiedliwości Został doprowadzony do skrajnej wytrzymałości. Monitował o swoim problemie i sygnalizował. Na jego wniosek została powołana Komisja Antymobbingowa. Prosił o pomoc władze Urzędu, a także Prezydenta Wrocławia. Powód tym bardziej odczuwał presję wywieraną na niego, ponieważ był jedynym żywicielem rodziny z niepracującą żoną i trójką dzieci. Wystąpił na drogę sądową broniąc się przed niesprawiedliwie przydzieloną mu karą upomnienia, tuż po zakończeniu prac Komisji Antymobbingowej. Początkowo Sąd stanął w obronie powoda, a następnie wystąpił przeciwko niemu (całkiem różne uzasadnienia wygranego przez powoda postępowania sądowego, orzeczonego i pisanego). Został osamotniony w dochodzeniu do sprawiedliwości przeciwko władzom Urzędu Miejskiego Wrocławia, które miały bez porównania większą siłę przebicia (szczegóły w części II).

   • dokonano na powodzie prowokacji. Najpierw został zatrudniony na Wydziale Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miejskiego Wrocławia za zgodą Władz Miasta oraz dyrektora tego wydziału, a po kilku dniach tam pracy został oskarżony, że samowolnie opuścił swoje stanowisko i poniesie konsekwencje tego czynu. *************.

   • Powód przebywając na zwolnieniu lekarskim otrzymał do domu decyzję o rozwiązaniu z nim umowy o pracę. Decyzja ta doprowadziła do zawału serca u taty powoda oraz do jego śmierci w dniu 4.04.2006 r. Od przeszło roku Tato (był prawnikiem) bardzo się martwił ciężką sytuacją powoda w pracy. Powód nie mógł się zwolnić z pracy, bo miał na utrzymaniu troje nieletnich dzieci i niepracującą żonę (szczegóły w części II).

   • Praca w Urzędzie Miejskim Wrocławia zakończyła się dla powoda, odebraniem dobrego imienia i zakończeniem dotychczasowej kariery zawodowej (szczegóły w części II).

2. Artykuł 8 – Prawo do poszanowania życia rodzinnego - pozwany swoim działaniem doprowadził do zniszczenia rodziny pozwanego. Tato pozwanego, Zbigniew Wietrzykowski, prawnik z zawodu, nie mógł się pogodzić z tupetem i łatwością łamania prawa przez pozwanego oraz przy tym bezsilnością powoda i nieskutecznością wszelkich odwołań powoda. Po niesprawiedliwym oskarżeniu powoda, o samowolne opuszczenie stanowiska pracy, nie wytrzymało jego serce i zmarł. Pozwany działając przeciwko powodowi, będącego jedynym żywicielem swojej rodziny, o czym doskonale wiedział od powoda, doprowadził zarazem do wyniszczenia jego rodziny i ciężkiej sytuacji materialnej, grożącej jej egzystencji. Szczegóły zostały przedstawione w części II.

3. Artykuł 6 - Prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny Sąd.

   • Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, 50-950 Wrocław, ul. Podwale 30 – w sprawie o odszkodowanie za nie przeciwdziałanie mobbingowi w pracy i powrót do pracy (sygn. akt. IV 2P 333/06) w dniu 23 kwietnia 2006 r. wydał wyrok oddalający pozew powoda po 10 miesiącach prowadzenia stronniczego i nierzetelnego postępowania (liczącą się tylko stroną był Urząd Miejski Wrocławia) natomiast argumenty i dowody powoda nie brane były pod uwagę. Zeznania świadków powoda, były lekceważone. Przy przesłuchiwaniu świadków, Sąd nie chciał dojść do prawdy i odbierał głos świadkm. Fakty, dowody, argumenty i zeznania przemawiające przeciwko stronie pozwanej, nie wzięte były pod uwagę. Przypadki manipulacji, zafałszowań dowodów po stronie pozwanej, o których sygnalizował Sądowi powód w postaci dowodów, nie wzięte były pod uwagę. Wnioski powoda o dostarczenie przez stronę pozwaną istotnych dokumentów dla sprawy, nie były wzięte pod uwagę. Kluczowi świadkowie powoda zostali przesłuchani w dniu zakończenia postępowania. Postępowanie zakończyło w momencie wniesienia przez powoda dodatkowej ilości istotnych dla sprawy materiałów dowodowych. Nagrania świadków przed komisją antymobbingową nie wzięte były pod uwagę. Dokonywanie manipulacji w aktach osobowych powoda czy nawet w aktach sprawy, na które powód dał dowody, zostało przemilczane. Postępowanie sądowe trwało 10 miesięcy, pomimo tego, że powód ustawicznie prosił o jego zakończenie, w związku z dużą już ilością dokumentacji nagromadzonej w toku postępowania i bardzo ciężką sytuacją materialną powoda – nie miał środków na utrzymanie rodziny. Nagromadzony materiał procesowy nie wzięty był pod uwagę, tylko o wiele skromniejsze i nic nie wnoszące materiały strony pozwanej. Na wiele pism procesowych strona pozwana nie udzieliła żadnej odpowiedzi, na co wskazywał Sądowi powód, ale bez żadnego efektu (szczegóły w części II).

   • Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu Wydział VII Pracy, 50-950 Wrocław, ul. Sądowa 1 - (sygn. akt. VII Pa 186/07) po rozpatrzeniu apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia IV Wydział Pracy z dnia 1 marca 2007 r. (sygn. akt IV 2P 333/06), w dniu 05 czerwca 2007 r. orzekł wyrok oddalający apelację powoda, podtrzymując decyzję Sądu I Instancji. O rozprawie apelacyjnej powód został poinformowany telefonicznie, a nie pisemnie. Przekazano wówczas informację, że powód nie musi być na rozprawie apelacyjnej obecny. Odpowiedź strony pozwanej powód otrzymał dopiero na sali rozpraw w dniu orzeczenia wyroku. Argumenty i dowody poruszone w apelacji powoda, w ogóle nie wzięte były pod uwagę, tylko argumenty strony pozwanej, dostarczone powodowi w dniu orzeczenia wyroku (szczegóły w części II).

   • Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VII Pracy, 50-950 Wrocław, ul. Sądowa 1 - (sygn. akt. VII Pa 186/07) na wniosek powoda, aby ten ustanowił mu radcę prawnego do sporządzenia jedynie skargi kasacyjnej (ponieważ powód ze względów formalnych nie mógł sam tego uczynić), ustanowił mu pełnomocnika z urzędu z pełnym pełnomocnictwem do reprezentowania jego woli w dalszym postępowaniu izolując powoda od sprawy. Powód dopiero na jego prośbę, został przez Sąd poinformowany, kto został wybrany na jego pełnomocnika (szczegóły w części II).

   • Po ustanowieniu i wybraniu radcy prawnego na pełnomocnika powoda z urzędu, dalsze postępowanie przejął ustanowiony przez sąd radca prawny z urzędu. Powinien on spełniać swoją funkcję rzetelnie, dla dobra powoda, tymczasem występował w imieniu powoda na jego szkodę, naruszając wszystkie unormowania formalne. Przy tym wprowadzał powoda w błąd, że wszystko przebiega prawidłowo, a skarga kasacyjna została przesłana do Sądu Najwyższego. Powód jak się zorientował, że pełnomocnik go oszukuje i nie informuje o faktycznym biegu sprawy, poinformował o tym Sąd stosownymi pismami i prosił o informację wyjaśniającą w tej sprawie oraz prosił o informację, jaki jest aktualny bieg sprawy. Pisma pozostawały bez odpowiedzi (szczegóły w części II).

   • Od listopada 2007 r. do sierpnia 2008 r. powód był utrzymywany w mylnym przekonaniu przez pełnomocnika z urzędu, a potem przez kancelarię Sądu, że jego sprawa toczy się prawidłowo (szczegóły w części II).

   • Jak powód się zorientował po 9 miesiącach, że jego skarga kasacyjna nie jest w biegu, napotkał trudności w zajrzeniu do swoich akt sprawy, w celu zbadania, jaki jest stan faktyczny (szczegóły w części II).

   • Sprawa powoda została zbadana w trybie nadzoru administracyjnego na jego skargę, lecz nierzetelnie, ustalono na przykład, że pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w dniu 21 października 2007 r. a więc w niedzielę i to na 21 dni przed jej sporządzeniem (szczegóły w części II).

4. Artykuł 13 Prawo do skutecznego środka odwoławczego.

   • Uniemożliwiono powodowi skorzystanie z prawa do środka odwoławczego, czyli rozpatrzenie skargi kasacyjnej przez Sąd Najwyższy. O możliwości skorzystania z takiego prawa pouczono powoda przy orzekaniu wyroku Sądu Okręgowego Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu Wydział VII Pracy, 50-950 Wrocław, ul. Sądowa 1 - (sygn. akt. VII Pa 186/07) w dniu w dniu 05 czerwca 2007 r. (szczegóły w części II).

   • Powód nie poczuwa się do odpowiedzialności za tak ewidentnie nieodpowiedzialne działanie pełnomocnika z urzędu ustanowionego decyzją Sądu i wybranego przez Izbę Radców Prawnych na wniosek Sądu (szczegóły w części II).

   • Powód do tej pory nie zna tak kluczowego dokumentu jak uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 09.05.2008 r., ani uzasadnienia Sądu II instancji, pomimo tego, że o taki odpis pisemnie wnioskował w piśmie z dnia 22.08.2008 r. oraz w piśmie z dnia 04.09.2008 r. (szczegóły w części II).

   • W konsekwencji przesłanie gotowej w dniu 11.11. 2007 r. skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego kosztuje powoda już rok czasu. Zgodnie z obowiązującą procedurą, skargę kasacyjną można złożyć tylko za pośrednictwem Sądu Okręgowego, który skutecznie utrudnia powodowi jego przesłanie, wraz z pełnomocnikiem z Urzędu (szczegóły w części II).

IV. EXPOSÉ RELATIF AUX PRESCRIPTIONS DE L’ARTICLE 35 § 1 DE LA CONVENTION
STATEMENT RELATIVE TO ARTICLE 35 § 1 OF THE CONVENTION
OŚWIADCZENIE DOTYCZĄCE ART. 35 PAR. 1 KONWENCJI

(Voir chapitre IV de la note explicative. Donner pour chaque grief, et au besoin sur une feuille séparée, les renseignements demandés sous les points 16 a 18 ci-apres)

(Zob. Informacja wyjaśniająca, Część IV. Jeśli jest to konieczne, informacje wymienione w pkt. 16-18 można przedstawić na odrębnej kartce dla każdego zarzutu z osobna) 

16. 

Décision interne définitive (date et nature de la décision, organe – judiciaire ou autre – l’ayant rendue)
Final decision (date, court or authority and nature of decision)
Ostateczne orzeczenie (data; nazwa sądu lub organu, który wydał orzeczenie; rodzaj orzeczenia)